POKÓJ I DOBRO

 

www.bernardynki.lowicz.opoka.org.pl

 

 

 Strona główna

 

 

TEOLOGIA ŻYCIA KONSEKROWANEGO
ZAKONNIC KLAUZUROWYCH

DWA NIEODŁĄCZNE, KOMPLEMENTARNE WYMIARY KOŚCIOŁA:
"MARYJNY" I "APOSTOLSKO - PIOTROWY"

To, co zostało dotąd powiedziane o życiu konsekrowanym, dotyczy zarówno mężczyzn jak i kobiet. Godność każdego człowieka swą ostateczną miarę znajduje w zjednoczeniu z Bogiem.MD
Człowiek - zarówno mężczyzna jak kobieta - jest jedynym wśród stworzeń świata widzialnego, którego Bóg-Stwórca "chciał dla niego samego": jest więc osobą. Być osobą - to znaczy: dążyć do samospełnienia, które nie może dokonać się inaczej, jak tylko przez bezinteresowny dar z siebie samego. Kobieta realizuje "człowieczeństwo" w takim samym stopniu jak mężczyzna, realizuje je jednak w sposób odmienny i komplementarny; nie tylko z punktu widzenia fizycznego i psychicznego, ale ontycznego. Tylko dzięki łasce dwoistości elementu "męskiego" i "kobiecego" człowieczeństwo realizuje się w pełni. Dotyczy to przede wszystkim naturalnej komórki społeczeństwa jaką jest rodzina, lecz ma szczególne znaczenie także wewnątrz Kościoła.LK W eklezjalnym wymiarze życia konsekrowanego następuje zróżnicowanie i komplementarność zadań konsekrowanych mężczyzn i kobiet. Spełniają oni właściwe sobie funkcje, wzajemnie się dopełniając w zbawczych planach Boga. Oddanie się Bogu do dyspozycji następuje przez pośrednictwo Kościoła.
Mężczyzna przez Sakrament Święceń staje się ikoną Chrystusa jako Pasterza i Oblubieńca Kościoła. W Starym Testamencie wśród wielu sposobów, na jakie Bóg objawia się swemu ludowi, zgodnie ze swoją długą i cierpliwą pedagogią, znajduje się także ciągłe odwoływanie się do tematu przymierza między mężczyzną i kobietą. Bóg pozwala się poznać jako Oblubieniec, który kocha Izraela, swoją Oblubienicę. W proroctwach Izajasza zostają zestawione role męskie i kobiece w głoszeniu i w zapowiedzi dzieła zbawienia, którego Bóg ma dokonać. Takie zbawienie kieruje czytelnika zarówno do męskiej postaci cierpiącego Sługi, jak też do kobiecej postaci Syjonu. W Nowym Testamencie wszystkie te zapowiedzi osiągają wypełnienie. Z jednej strony Maryja jako wybrana Córa Syjonu, w swojej kobiecości, streszcza i przemienia kondycję Izraela - Oblubienicy, w oczekiwaniu na dzień jego zbawienia. Z drugiej zaś strony, męskość Syna pokazuje, w jaki sposób Jezus przyjmuje w swojej osobie to wszystko, co symbolika starotestamentalna odnosiła do miłości Boga wobec Jego ludu. W liście do Efezjan zostaje szeroko podjęta i pogłębiona oblubieńcza relacja między Chrystusem i Kościołem. W Nowym Przymierzu umiłowaną Oblubienicą jest Kościół, i - jak naucza Jan Paweł II w Liście do rodzin - "ta oblubienica w słowach Listu do Efezjan uobecnia się w każdym ochrzczonym i jest jak osoba, która staje przed swym Oblubieńcem: 'Umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie... aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany' (5,25-27)".LB Oblubienicą jest więc podmiot zbiorowy, społeczność Ludu Bożego. Chrystus umiłował Kościół jako Lud Boży, równocześnie zaś w tym Kościele, w Liście do Efezjan nazwanym także Jego "Ciałem" (5,23), umiłował każdą osobę. Zawarty w ofierze Krzyża "bezinteresowny dar" w sposób definitywny uwydatnia znaczenie oblubieńczej miłości Boga. Chrystus jest Oblubieńcem Kościoła jako Odkupiciel świata. W Eucharystii wyraża się w sposób sakramentalny odkupieńczy czyn Chrystusa - Oblubieńca w stosunku do Kościoła Oblubienicy. Jest więc rzeczą właściwą i naturalną, by sakramentalną posługę Eucharystii, w której kapłan działa w zastępstwie Chrystusa - Oblubieńca, pełnił mężczyzna. Zatem uczestnikami "kapłaństwa urzędowego", które ma charakter służebny, są mężczyźni, tworząc wymiar "apostolsko - Piotrowy" Kościoła.
Kościół ma jednak dwa nieodłączne wymiary. "Maryjny" wymiar Kościoła znajduje się przed wymiarem "apostolsko - Piotrowym", choć jest z nim ściśle związany i wobec niego komplementarny. Niepokalana poprzedza wszystkich, a więc także samego Piotra i Apostołów, dlatego, że jedynym celem ich potrójnego "munus" jest budowanie Kościoła według tego ideału świętości, którego modelem i pierwowzorem jest Maryja. Maryja jest Królową Apostołów, ale nie rości sobie prawa do władzy apostolskiej. Jej władza jest inna i większa.MD Sobór Watykański II, potwierdzając naukę całej tradycji przypomniał, że w hierarchii świętości Maryja jest "pierwowzorem" Kościoła. "I oto Kościół, rozważając Jej tajemniczą świętość i naśladując Jej miłość oraz spełniając wiernie wolę Ojca, dzięki przyjmowanemu z wiarą słowu Bożemu sam także staje się matką: przez przepowiadanie bowiem i chrzest rodzi do nowego i nieśmiertelnego życia synów z Ducha Świętego poczętych i z Boga zrodzonych." (Vaticanum II - Konstytucja Lumen Gentium) Konsekrowane kobiety, zwłaszcza mniszki klauzurowe, w sposób szczególny rozpoznają siebie same w Maryi dziewicy, oblubienicy i matce, pierwowzorze Kościoła oraz jako uczestniczki błogosławieństwa tych, którzy wierzą, uwieczniają Jej "Tak" i adorującą miłość do Słowa życia, stając się wraz z Nią przypomnieniem oblubieńczego serca Kościoła.VS
Głęboką wymowę ma tekst nowotestamentalny, który ukazuje Maryję i Apostołów zgromadzonych w wieczerniku w modlitewnym oczekiwaniu na Ducha Świętego. Możemy tu dostrzec żywy obraz Kościoła - Oblubienicy, uważnie śledzącej znaki, jakie daje jej Oblubieniec, i gotowej na przyjęcie Jego daru. U Piotra i innych Apostołów wyraźnie widoczny jest zwłaszcza wymiar płodności, wyrażający się w posłudze kościelnej, która staje się narzędziem Ducha i przyczynia do rodzenia nowych dzieci przez głoszenie Słowa, sprawowanie sakramentów i troskę pasterską. U Maryi szczególnie żywy jest wymiar oblubieńczej otwartości na przyjęcie Bożego życia, dzięki której może ono owocować w łonie Kościoła, otoczone jego niepodzielną dziewiczą miłością. Z tej dziewiczej miłości wypływa niezwykła płodność, która wspomaga narodziny i wzrost Bożego życia w sercach. Wzorem Maryi, osoba konsekrowana wyraża swą duchową płodność przez otwarcie się na przyjęcie Słowa, aby swoim bezwarunkowym poświęceniem i żywym świadectwem przyczynić się do ustanowienia nowej ludzkości. Tak więc Kościół objawia w pełni swoje macierzyństwo zarówno przez to, że przekazuje Boże działanie, co jest misją powierzoną Piotrowi, jak i przez odpowiedzialne przyjmowanie Bożego daru, czego przykładem jest Maryja.VC